Çeşitli ihtiyaçlarını temin etmek için günübirliğine köyden şehre gelen adam, günün sonuna doğru tedarikini tamamlamış olarak köy garajının yolunu tutar. Bu esnada, elinde taşıdığı “pilli-cereyanlı” ve kasetçalarlı “çanta radyo”dan yükselen, mahalli sanatçılardan birinin yanık sesinden bir barak havası yahut o radyoya henüz dakikalar önce sahip olan kahramanımızın zevkini yansıtan bir türkü-şarkı ortalığı çın çın inletmektedir.. Etraftakiler dudaklarının iç yüzüyle tebessüm ederek adamın boyuna posuna şöyle bir bakıp geçerler. Zaten dönüp bakmazsanız hatırı kalır!..
Gel de o türküyü hatırlama; Yayladan mı geliyon da boylarına maşallah..
Neyse ki ‘vakit akşam köy ırak’tır ve sesin sahibinin bir an önce son köy arabasına yetişmesi gerekmektedir. Neyse ki, köy insanı “beyim teferrüşten geliyor” edasıyla yürümez, hele de dağ köylüsü ise her adımda birbuçuk-iki adım yol katederek yürür de bu davetsiz-destursuz açık hava konserine uzun süre maruz kalmazsınız. Sesler, şöyle bir kulağınızı yalayıp geçer. (daha…)
Sıddık S. Altunbaş 